İnsanlar Tanıyorum Şiiri - Hamza Mamaş

Hayatın bir köşesine çekilmiş insanlar tanıyorum.
Yaşlılar tanıyorum elbiseleri yırtık ya da yamalı.
Harama el sürmeden ömür tüketmiş.
Kendinin olmayanı almamayı şiar edinmiş
İnsanlar tanıyorum dünyayı cennete yol etmiş
İnsanlar tanıyorum öpülesi elleri kırışık, nasırlı lakin ak pak.
İnsanlar tanıyorum güneş gibi pas parlak.

İnsanlar tanıyorum, debdebeli yaşam, müthiş ihtişam içinde.
Karundan nasipli, krallardan da şanslı.
Mevcudatı var etmiş gibi şaşalı ve ihtiraslı.
Kuru ekmeğe muhtaç insanlar yakarırken,
Kılı kırk yararcasına sadece verirken hesaplı.

İnsanlar tanıyorum; balığı da Halik’ı da bilen,
Yetimi yedirip, mazlumla yarenlik eden.
İyilik ederken Hızır gibi gizlenen,
Dünyayı cennete yol eden insanlar tanıyorum.
Yüreği Kâbe gibi güzel kullar biliyorum.

İnsanlar tanıyorum, güya peygamber postunda.
Bırakmaz iman düşman bırak dostunda.
İmana hail insanlar tanıyorum.
Dinim adına utanıyorum, utanıyorum, utanıyorum.
Binlerce kalabalıkta bile tanıyorum.
Dini kullanan münafıktan utanıyorum.

Ne oldu ey insan…
Helal haram demeden, meskeni mülkiyet ettin.
Mala erişmek için her yolu mubah bildin.
Fakiri kullanıp gökdelenler diktirdin.
Malı mülkü bırakıp, sonuç tabuta girdin.
Ölümünle sadece tabutçuyu sevindirdin.

Güzel insanın anlı da yüzü de akdı.
Aldandı belki, aldatmadan yaşadı,
Güzellikler yaşatıp çekip gitti dünyadan.
Şan, şöhret, at, araba Almıştır sanırım Allah'tan.