İnsanlar Şiiri Şiiri - Halil İbrahim Zer ...

Konuşmakta, bulamadığı sırrı,
Susmakta arayanlar,
Gitmekte ,aradığı huzuru,
Kalmakta bulanlar.
Bir depremin enkazından,
Yaralı kurtulanlar,
Yaşamla,ölüm arasında sıkışanlar.
Ömrünü aşka adayıp,
Hasretle yaşayan insanlar,
Vuslatı bir liman bilip,
Onda bekleyip,ona sığınanlar.
Kışın yazı,Yazın ayazı özleyen insanlar,
Satırlara sığıp,yüreklere sığmayanlar,
Bozulur elbet karanlığın büyüsü,
Kırılır sonunda,esaretimiz bizim.
Çöller de aşılır nihayetinde,
Cesaret, sonsuzluğun niyetinde,
Aşktandır hep,cesaretimiz bizim.
Karanlık,gecenin dizginleyemediği günahkar,
Aydınlık,gündüzün şımarık çocuğu.
Rüzgar hiç ağlar mı ?
Geceleri soğuk,hoyratça eserken.
Ya da o güzel yıldızlar ölürler mi ?
Her gece uyumadan önce seyre daldığım,
O gök kubbenin ihtişamlı,görkemli yıldızları.
Riyakar kalabalıklar,
Mütevazı yalnızlıklar,
Sokak lambası altında geçen sabahlar.
Yarına kalanlar,nerde kaldılar ?
Ölümü,hayattan daha yakın bulanlar,
Yavaş,yavaş sonumuz gelir bizim.
Koyu bir fırtınada,kanadı kırılan kuş,
Yeniden uçar mı bilmem,
İhaneti tadıp,kalbi kırılan zavallı insan,
Yeniden sever mi bilmem.