İnsanlar Kışın Doğar

İnsan kışın doğar.
Bir kuytu bir sıcaklık arar kendine
Annesinin göğsüne yatar
Isınır,korunur orada
Mevsimlerin içinde en savunmasızıdır kış…
İnsan kış mevsiminde doğar.

Sonra ilk bahar mevsimini yaşamaya başlar
Çevreyi ve diğer insanları tanır
Çiçeklerle böceklerle oyun oynar
Mevsimlerin içinde en huzurlusudur ilk bahar…

Ve yaz mevsimi gelir ömrünün
Aşkı tanır,uzaklaşırsın ana kucağından
Kendini ispatlama çabasına girersin.
Bir meyvedir yaşam
Ve o olgunlaşır.
Mevsimler içinde en uzun sürenidir yaz…

Ve son bahar çalar kapıyı
Yaprakların damarları gibi buruşursun
Yaşlı bir ağaçsındır artık
Ve tek tek dökülür yaprakların
Boynunu büker dalların.
Geri de gelemez hiçbir mevsim
Mevsimlerin içinde en hüzünlü mevsimdir sarı son bahar…

Sonun da gene kış dikilir kapına
Ana kucağı istersin,bulamazsın
Başladığın yere dönersin
Gözyaşını öğrendiğin mevsimdir
Mevsimlerin içinde sonu ve başlangıcı getiren tek mevsimdir kış…

HER BAŞLANGICIN BİR SONU OLDUĞU GİBİ
HER SONUN DA BİR BAŞLANGICI VARDIR.
SENİN SONUN YENİ BİR MEVSİMİN BAŞLANGICIDIR…