İnsanlar Gördüm Şiiri - İbrahim Halil Demir

İnsanlar gördüm dökülüyordu sanki yüzlerinden nur.
Mütavazı idiler yoktu zerre kadar enaniyet ve gurur.
Mutlu olmak için gözleri yükseklerde olmazdı,
Küçük şeylerle mutlu olurlardı yüreklerine dolardı sürur.

İnsanlar gördüm içleri dışları her daim birdi.
Para pul şan şöhret makamlar onlar için kirdi.
Bu üçgünlük imtihan dünyasında,
Şerefli ve namuslu insanlar düşüncelerinde mirdi.

İnsanlar gördüm namuslu, şerefli, asil, yiğit ve merttiler.
Sıradan değildi içtikleri sular sert mi serttiler.
Sadece ve sadece tevessül ederlerdi her şeyin helaline,
İmanları kamil ve kale misali de muhkemdiler.

İnsanlar gördüm yaradılanı severlerdi yaradandan ötürü.
Ayırd ederlerdi haramı helalden sahiplenmezdiler götürü.
Ne pahasına olursa olsun ince eleyip sık dokurlardı,
Takmazlardı başlarına olur olmaz her şapka ve fötürü.

İnsanlar gördüm sabrederlerdi musibetlere etmezlerdi isyan.
Nazlarının geçtiklerine derlerdi “gaflet uykusundan uyan”
Şeytani yollara baş koyanların hesabına gelmezdi,
İnsanı cennetlik eden altın değerindeki bu nasihatı duyan.

İnsanlar gördüm ilimleriyle ederlerdi amel.
Çok sağlam olurdu inşa ettikleri her temel.
Nefislerine vurmuşlardı en sağlamından gem,
Ne pahasına olursa olsun olmazdı şeytani emel.
01/Ağustos/2009