İnsanlar gördüm Şiiri - İbrahim Özdemir 2

İNSANLARI GÖRDÜM
Çetin geçen kış aylarında,
Dalgarı eserken sedyede,
Buz tutmuş yollarda
Mor iklimli denen nakış tarlasında
Dört bir yanımda yok insanlarla gecem,
Buğday tarlasında gündüzü bekleyen
Bir çocuklukta,
Irağa kalmış çorak damlası,
Yastığım çakıl taşları ve kum
Açılan iş pençereleri,
Kış ayazına,
Işıklar,sokaklar dar yamaçlar
Öfkem sıçramış kan pıhtısı,
İnsanlar gördüm,
Düşünü açarken imbat yeline,
Yamalı mavi yemeni üstüne,
Dört bir yanımda daralmış pencere kanatlı,
Gemiler bak ırak geçiyor,
Titreşimde duran perdesiz alizelerin
Her adımda başka kimliğe,
Bilinç altı duvarınla savaşabilsem
Zamanımda,
Ben bana yabancı gibi
İnsanları gördüm
Jandarma ile kolkola
Bazısı yürür korku hüzünlerle
İki candarma arasında,
Yeşil baharlı nisan sonunda
İzi varmış kır otlağında,
Bir mayıs sabahında,
Özgürlük meydanı da cop hıçmın da
İnsanlığa duvar değil döner kapı
Düştüler peşin sıra,
İnsanlar gördüm
Daha görmeyen şiirlerin resimler anlatımını
Hala baka kalan karanlık ışıklarına
Yakınma ne fayda
Göl suyunun öte kıyısı niye
İnsanlar gördüm
Edebiyatımıza dağlar çöktü
Verimli ırmaklar kurudu,
Kitap sevenler yaşlı,
Rengarenk çiçekler soldu,
En parlak ışıklar söndü,
Tam başlarken verimli anların aslı,
Felek yazmış yazgısını,
Tam şahlanacak edebiyat şanımız
En verimli anlarında
Terk edip hayatı,
Birer efsaneler,
Eserleri okundukça yeniden doğdular,
Orhan veli,cahit sıtkı tarancılar....
İnsanlar bildim,
Tarihten
Onlarla yaşayan insanlar gördüm
Dev gibi kitaplıkta
Harcar hep ulu ağyarı
İştahı sönmek bilinmeyecek
İsimleri geçecek yüzyıllarca takvim yaprağında
Düşmanlıkta kavgam ırak
Diyen,
İnsanlar gördüm
Ben-d suların akışından denizler
Ovalarda dağlarda dört nala
Her adımda özgürlük
Her adımda hak hukuk,
Hep olsun halk sabahı

(demyanli) ibrahim özdemir