İnsanlar Gördüm Şiiri - Mehmet Cemal Saydam

'Mensur şiirlerimden...'

İnsanlar gördüm...
İnsanlar gördüm memleketimde. İnsanlar tanıdım memleketimin her yerinde...
Ve insan tanıdım.
İnsan tanıdım Hakkâri’de, Edirne’de. İnsan tanıdım İzmir’de, Beyoğlu’nda, Eminönü’nde...
Ve yine insan tanıdım Ankara’da Emek’te. İnsanlar gördüm Ulus sokaklarında, Tunalı Hilmi’de...
...

İnsan gördüm ve insan tanıdım...
Kadın-erkek, çoluk-çocuk, giysili-giysisiz, yüzü kirli, yüzü temiz... Kimi aç, kimi tok. Mutlu-mutsuz, umutlu ve umutsuz...
Kimi sevmiş, kimi sevilmiş, kimi dertli-kimi dertsiz, kimi edepli ve kimi edepsiz insanlar.
Kimi çulluuu, kimi çulsuz…
...

Ve insan gördüm. İnsan tanıdım...
Kimi bir lokma ekmek düşünde, kimi zevk-ü sefa içinde... Kimi kula zulmetmede, kimi de vurgun peşinde.
Ama ben insan gördüm.
İnsan gördüm ve insan tanıdım.
İnsan tanıdım Anadolu’mda ve Anadolu’mun her yerinde...
...
.....

İnsanlar tanıdım ki; dert dolu yollarda, âlev ve ateş üstündeydiler.
Onların yolları kan, yolları diken, yolları cam kırıklarıyla doluydu. Ve onlar yalınayak...
Onlar, çaresiz yollarda, onlar takatsiz, onlar mecalsizdiler.
Onlar yürüyemediler. Hep süründüler...
Onların elleri nasırlı, elleri kanlı ve yürekleri dağlıydı.
Onlar, hep çiledeydiler...
...

İnsanlar tanıdım onurlu-onursuz.
Onurlular suskun, onursuzlar karga sürüsü gibi... Her yerde “nara” çekmekteydiler.
...
.....

İnsanlar tanıdım Ankara’da-Emek’te.
İnsanlar gördüm Balgat’ta, Bentderesi’nde, Maltepe’de...
...

İnsanlar vardı ki; dar sokakların karanlığından, varoşların varlığından bihaber.
Ve insanlar vardı ki, bir lokma ekmek peşinde, sersefil ve derbeder.
...

İnsanlar vardı...
İnsanlar vardı, karnı tok, sırtı pek.
İnsanlar vardı, “benden sonrası tufan, aldırma gerisine” diyerek...
Ve insanlar vardı saltanat makamlarında. İnsancıklar vardı bahşedilmiş mevkilerde.
Kimileri ahkâm kesmekle görevliydi bir yerlerde, kimileri de namus ve şeref üzerine söz veriyordu, o malum kürsülerde.
Gerçekleşmeyen vaatler, umudu umuda ekleten seneler...
Aldatmalar, yalanlar ve sınırsız ihanetler...
...

Ve insanlar vardı...
İnsanlar vardı ki, umuda koşan yolda bir başına yapayalnızdılar. Çaresizdiler, aç ve çıplaktılar.
İnsanlar vardı ki, kimi kıçı b....,insanlıktan nasibini almamış adam pozlarında, kimi de çırpınıp duruyordu küf kokan politik demeçler girdabında...
İnsanlar vardı...
İnsanlar vardı ki satılıyordu… Satılıyordu… Satılıyordu çıkar ve menfaat uğrunda!
Satılıyordu kırk yıllık dava arkadaşlarınca, dirhem dirhem, ihanet kantarında! ...
...

İnsanlar tanıdııım... İnsanlar gördüm...
Kimi doğuştan ayarsız, kimi yirmidört ayardı.
Kimi köşkte, kimi tek odalı bir ocakta yaşardı. Ve bir de, derdine çareyi, sokakta arayan insanlar vardı.

Kimi beş parasız kalmış, başı önünde.
Kimide beş para etmez bir mahlûk, ama medya peşinde...
Kimi sosyetiklik uğruna açmış-dağıtmış, kimi de giyecek bir gömlek bulamamış.
...

Ve çöplükten kısmetini arayanlar...
Bir pazaryerinin akşamını gözeten çaresizler, rızkını çöpte ararken, arka sokakta, haram para saltanatıyla şampanya patlatanlar.
Bir yanda onurla yaşama direnenler, bir adım ötede vurgun ve talana onursuzca koşanlar...
...
.....

“Seni seviyorum” demeye utananları gördüm sevdiklerinin yanında... Elleri boş, yürekleri sarhoştu onların.
Çaresiz insanların sınıfındaydı onlar.
Onlar ki, babasıydı çikolatayı tanımamış çocukların…
...

Ve bir yanda, çaresizliği bilmeyen, görüp de bilmek istemeyen mahlûklar, bir yanda da, mağdura sırt çeviren, eserinden utanmayan alçaklar! ...