İnsanlar da Tıpkı Mevsimler Gibidir

Bazen incinir yüreğin,
Bir çocuk gibi küsersin her şeye.

Soğursun;

Hayatın tüm hengamelerinden,
Köşene çekilirsin.

İçini acıtır,
Yüreğine batar,
Narkozdan çıkamayan düş kırıkların.

Eylülde yaprak dökümü gibi,
Geldikçe hayat üzerine,
Vazgeçersin.
Sürgüne gitmiş mahkum gibi,
Uzaklaşırsın insanlardan.

Lakin;

Mevsim sırf kış ve
Sonbahardan ibaret değildir.
Gün olur seninde baharın gelir.
Hayat bulur,
Yeşerir içindeki güzellikler.
Bir çocuk gibi için içine sığmaz olur.

İnsanlarda tıpkı mevsimler gibidir.
Kah;
Hayata küser kış olur.

Kah;
Çayır çimen yaz olur...