İnsanlar Çıkmazı Şiiri - Hasret Sayınta

İyi- kötü bir dava bu.
Haklı haksız kimse yok.
Savaşmayı bilir savaşırız. Sorgulamadan:
Arkamızda bıraktığımız izleri Ve gelecekteki, etkilerini düşünmeden.
[ Çocuk: “ne zaman bitecek” diye sorar]
[Anne: “gelecek” der.]
Herkes birilerini yaralıyor bu oyunda.
Biri ötekini yok ediyor,
Öteki, bir başkasını.
[ Çocuk: “suçumuz ne? ” diye sorar.]
[ Anne: “geçmiş” der]
Sonu olmayan bir med-cezir de herkes yolunu kaybediyor.
Açılan her kapıdan içeri girmeye başlıyoruz.
Atılan her kurşun birini öldürüyor,
Ölen dirilip bir başkasını.
[ Çocuk “gelecek ne zaman? ” diye sorar.]
[Anne: Susar.]
Her ses bir kurşun, her sözcük bir kıyamet.
Dünya hızla dönüyor.
Her köşe ardında çarpık hayatlar.
Her şehirde bozuk, kirli düzenler.
[ Çocuk: “geçmiş ne? ” diye sorar.]
[ Anne: Cevaplayamaz. ]
Çatışma ardındaki sessiz gözyaşları.
Duaya açılan yaşlarla dolan avuçlar.
[ Sesler yükselir…
Çocuk: Uyanır, ağlar.
Anne: Ninni söyler;
“de lori lori berxamın lori” ]
Hayat öğretiyor.
Kimine duygusal yaralar,
Kimi göklere çıkaran mutluluk,
Kimini de içine alıp yaralayarak.
Hayat öğretiyor yaşamayı.
Haklı olsan da susmayı.
Bu hayat yetim olsa da, öksüz olmamayı.
[ Çocuk: “geleceğe ne zaman gideceğiz? ”]
[Anne: “geçmişten kaçabildiğimiz zaman…”]

Herkes oluşlardadır ya da olacaklarda.
Şu anda yaşayan kimseyi bulamazsınız.
Trenler gelir ve geçer, kimi geçmiş yüklü, kimi gelecek.
Çürümüş bir ceset kalır bizden geriye.
Sokaklar yerli yerindedir her gece.
Yağmur bizi bekler.
Biz kendimizi karanlık gecelerde, Kendimiz öldürdük.
Gerçek kıldı bizi özgürlük.
Uyuduk ışıksız ıslak sabaha.
Uyandık barut kokulu, ıssız geceye.