İnsanları
Çiçek bahcesi zannederdim
Gül karanfil kimi zamanda kır papatyaları
Şimdi soruyorum kendime
Annem babam kandırdımı beni
İnsanlar çiçektir diye
Yaşamım içinde kendimi kandırdım
Dikenler battıkca gülünde dikeni var diye
Bu zamana kadar
Kendimi avutmuşum sapla samanı karıştırmışım
Her insan çiçektir diye
Kayıt Tarihi : 4.3.2012 22:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!