İnsanlar Aynı Ama Şiiri - Bilgün Güngör

İpin ucunu kaçırmışım
Sökülmeye yüz tutmuşum.
Neredeyse biteceğim.
Ve hala
Tutmaya niyetim yok bir şeyleri

Zaman denilen oyun
Son perdesini yazıyor
Oyuncuları belli ki yorulmuş

Birileri ağlıyor,
Birileri gülüyor bir yerlerde.
O bir yer her neredeyse?

Oynanan oyun aynı
Açılan perdeler
Kapanan perdeler
Selam durmalar, alkışlar
Ve gidiş…
Sonu bilinene doğru

Hep aynı sahneyi
Seyrediyorum penceremden
Camlar bulanık ama
Zor görüyorum.
İnsanların suratları yabancılaşmış.
Ama hep aynılar
Atılan kahkahalar,
İç çekişler, ağlayışlar
Hep aynı sahnenin
Aynı zamanına denk düşüyor.
Fark yok.
İnsanlar aynı…
Ama suratları…
Çıldıracağım! ! !
Ünlemler de anlatmaya yetmiyor bir şeyleri

Ve son perde açılıyor.
İnsanlar aynı…
Ama suratları…
Ve kapanış…
Alkış, kıyamet kopuyor.

19.10.2004