İnsanlar Alınmasın Şiiri - Durmuş Yığman

Mert olanı severim, namert şerefsiz ittir.
Doğru sözü severim, yalan şerefsizliktir.
Gerçekler güzel olur, kötüsü sahteliktir
Dürüst görünme bana, yaptığın kahpeliktir.

Yalan, dolan, hileyle geçirme şu ömrünü
Kafanı kaldır da bak, gör gerçeği önünü.
Zaten karanlık geldi, inceledim dününü
Aradım bulamadım, dürüst olan gününü.

Hayvanlığa gerek yok, insanlığa muhtacım.
Sevgi benim gururum, sevilmek başta tacım.
Üzülecek çok şey var, bitmez içimde sancım
İnsanlığı kaybettik, budur dinmeyen acım.

Vara yoğa havlama, insanlıktan nasip al.
Köpek yerinde dursun, insansın sen öyle kal.
Eşek arısı sokar; ne petek var, ne de bal
Ölürsen leş olursun, gerekmez bekli de sal.

Belki sözlerim boşa, kulağın duymaz bile.
Mayan öyle katılmış; hayatın yalan, hile
Yerin kulağı olsa, gelseler ah bir dile
Gerçek ortaya çıkar, benzersin sen bülbüle…

Acı konuştuğumun farkındayım ne çare,
Sözüm size değildir, gidecek doğru yere.
Siz billur kaynaksınız, onlar çamurlu dere
Hayvan, insan olmuyor söylesen de bin kere…