İnsanlar Şiiri - Hürrem Çetin

İnsanlar geçiyor sokaktan,
Insanlar.. öyle ayıklar ki!
Bıkkınlıklar donup kalmış yüzlerinde,
Yüzleri, çıktıkları adresin ısı derecesinde.
Anlamsız devinimlerinin ikinci perdesinde,
Evlerine gidiyorlar, kör kütük ayık.
Evleri cennetleri değil belli ki;
Belli ki, görmek istemiyorlar ikinci perdeyi.

Kadın:
‘Vitrinlere mi baksam;
Saçmalama, paran çok sanki! ’
Adam:
‘İki tek atıp mı gitsem;
Çekilmez şimdi evdekinin dır-dırı’
Çocuk:
‘Bugün yine kavga ederler mi acaba,
Amaan! zaten hergün aynı değil mi’
Bekar adam-kadın:
‘Eve gideceğim de ne olacak
Hoşgeldin diyecek bir bekleyenim mi var sanki’
…
……..

Açılıyor ikinci perde!
Rutin, neşesiz ve fakat endişesiz.
Birbirine zincirlenmiş insanlarda,
Halkalarla kilitli olmanın, güveni;
Zincirleri kadar hür olmanın, sıkkın öfkesi..
Zaman kendine yenik ilerliyor,
Bir kaç sıradan lakırdı, belki kavga, belki hiç biri.
Gözler ağırlaşıyor, uykuya geçilecek.
Kapanacak ikinci perde..
Ömürden bir gün daha teslim edecek ruhunu.
İkinci perdeye.
Az sonra, biraz sonra…
……
……….
Ve ertesi gün;
İnsanlar geçecek sokaklardan,
Ve İnsanlar… öyle ayık olacaklar ki!
Ve insanlar bıkkın..