İnsanlar Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

İnsanlar…
Güldüğünde yanında,
Ağladığında uzakta.

Ellerini tutar gibi yaparlar,
Ama çoğu zaman kendi ellerini silerler senin üstünde.
Bir söz söylerler,
Altında bin suskunluk gizlidir.

Bazen anlarsın,
Hiç kimse göründüğü gibi değildir.
En yakın dediğin bile,
Yolun yarısında başka bir istikamete sapabilir.

Kırıldım çok…
Ama parçalara ayrılmadım.
Çünkü öğrendim:
İnsan kırıldıkça değil, unuttukça dağılır.

İnsanlara bakıyorum şimdi,
Kimisi bir aynadır,
Kimisi sadece sis.

Ama yine de selam veriyorum hepsine,
Çünkü ben ne olursa olsun
Kendi yolumdan,
Kendi kalbimden vazgeçmem.

Yoruldum belki…
Ama hâlâ inancım var;
Bir yerlerde gerçek kalan, içten kalan,
Bozulmamış insanlar da var.

Ve ben onlara
Bir şiir kadar sessiz,
Bir bakış kadar derin bakıyorum artık.