İnsanlar.... Şiiri - Murat Ülkü

Yüzlerinde çeşit çeşit maskelerle gezdiler
Yavaş yavaş iğne ile kabrimizi kazdılar
O riyakar bu yalancı diye diye kalbimizi bozdular
Allah'tan korkmaz kuldan utanmaz olmuş insanlar...

Canın oluyor yanında, uzaklaşınca ayrı,
Şerefliyken olmuşlar hayvandan aşağı,.
Ruhu çürümüş kalbi kararmış, cesedi kalmış
İnsanlar nefsinin peşinde şeytanlar olmuş...

Çok uğraştık ama bir menzile ermedik
İyiyi güzeli anlatmaktan rahat yüzü görmedik
Oh çok şükür deyipte içimizden gelerek gülemedik
Kimseye değil kötülüğü kendilerine yapmış insanlar...

Zamanımı bozuldu insanlarmı, yaşamak çok zor,
İnsanlık urbası insanlara ya bol geliyor ya da dar.
Kimsenin ne bir amacı gayesi ne ideali var
Çalmayı kandırmayı büyük bir marifet bilmiş insanlar...

Her ne ise kaderimiz alnımıza yazılmış
Ser verip sır vermeyen dostların dili çözülmüş
İnsanlık terketmiş insanları adaletin terazisi bozulmuş
İnsanlar kendini ilah zannedip hepsi birer firavun olmuş...

Duyduğu her sözü sık dokur ince eler,
Ne laf getirip götürmekten utanır, ne özür diler,
Arkan atar tutar da yüz yüze geldimi sinsice güler,
Söylediği ile yaptığı birbirine uyumsuz olmuş insanlar..

Nur dökülmüş yüzden isin karası gibi
İnanıp iman edip taptığı cebindeki parası gibi
Dil yorulmuş söz bitmiş, sustuklarım yürek yarası gibi
İNe korkuyor ne tövbe ediyorlar, sanki hiç günahsız gibi...

Senden uzakta seni yerden yere vurur,
Dikkate alıp muhatap olmazsan iyce kudurur.
Buyur derdin ne dedimi , över seni yüceltir durur,
Öyle olmuş ki insanlar, yalana daralır, ne yüzü kızarır...

Bilmem ki Murat yazıp söylemekten başka ne yapsın?
İnsanlıktan çıkmış insanlara uyup, iblisin yoluna mı sapsın?
İnsan doğdum insan kalayım ben, isterse kıyamet kopsun,
Ben Hakk'a tapayım, insanlar sevdiğini kendine isterse ilah yapsın...