İnsanlar Şiiri - Necdet Evliyagil

-I-

Var olmuşuz,
Bir def’a
İnsan olarak doğmuşuz;
Yaşadığımız müddetçe de
Türlü düşünceler,
Türlü şekiller,
Bir yığın güzellikler
Ve çirkinlikler arasında,
Kaybolmuşuz - boğulmuşuz..

Beklemişiz,
Sabrımızı tüketmişiz..
Acele etmişiz
Silinip gitmişiz..
İnsan olarak
Gelmişiz dünya’ya;
Ama, bütün bir ömür boyu,
Bizden evvel gelenler gibi,
Yalnız ve yalnız,
İnsanlığın doğacağı günü beklemişiz;
Beklerken de
Hem insanları sevmişiz;
Hem de deliler gibi
Yemişiz!

-II-

Işıl ışıl gözler,
Mini mini eller
Kulakları okşayan
Cıvıl cıvıl sesler,
Kucakladı dünyamızı.
Yaşlı dünya
Biranda yenilendi,
Sanki tümden tazelendi..
Küçük yavru serpildi,
Zamanla gelişti;
Yaşlı dünya
Gene olduğu yerdeydi..

İnsanlar gelip geçti
Katar - katar,
Birbirini seven,
Birbirini yiyen
İnsanlar girdi sıraya dünyamızda.
Ömrün tükenmeyen sarp yollarında,
Birbirleriyle
Dost - düşman oldular;
Birleştiler - ayrıldılar,
Gözü yaşlı hırçın dünyamıza
Demir atmanın,
Yasak olduğunu anlamadılar.