İnsanlar Şiiri - Aydın Ahmet

Bebeler doğar, muştulu haberlerle
Bilmezler nereye geldiler, nereye gidecekler.
Yoğrulacaktır oysa en bilmedik kederlerle
Ve bir gün eski bir evde yanan mum gibi sönecekler.
İnsanlar umut ederler, delice severler
Öyle bağlanırlar ki bir idam sicimiyle, evlenirler.
Ve öyle bir an gelir ki, büyük bir gürültüyle kopuverirler
Kim bilir alın yazısını, kim okur.
Biz unuttuk desek bile
Solmuş resimler, eski mektuplar
Bir kitap içinde elimize değerler.
İçimiz acır, o an anılar bize gülerler.
Bir etin kemikten ayrılmasıdır hasret
Dar ağıcına astığımız anılar ölürler.
Ve her sabah uyandığımızda
Yastığımızın sol yanını bölüşürler.
Ağlamasın diye avutup uyuttuğumuz
İçimize döktüğümüz gözyaşında yüzerler.