İnsanlar Şiiri - Özkan Demircan

Bir paradoksun içinde bulur kendini insan
Bir yanda dünya akar bir yanda sen
Kumral saçlarına yıldızlar serpilir
Şafak vaktini hatırlatır benliğime
Kalp ağlar karşında sen fark etmezsin
Bilinmez bir çaba içinde insanlar...

Ömür geçirmekte yılları saniyelerin ardından
Tükenmekte, mutluluklar, sevinçler… hüzünler
Bir mevsimin yarensizlik hasreti içinde üşümesi gibi
Yalnız soğuk ve ağlamaklı bir çift göze benzer
Sıralanmış bir yazgı sayfası, silsilesi
Veyahut perdesi arkasında kalmış insanlar…

Kimlik beyanı unutulmuş düşünceler içinde geçen aşklar
Yalanların üstüne kurulmuş hayatlar
Rüzgarın esintisine kapılmış hayatıyla oynayan
Belirsiz bir sis içinde kendini arayan, aramaya çalışan
Bir sevgi sözüne muhtaç bu insanlar

Kimi özgürlüğünden habersiz
Başkası özgürlüğün anlamından
Yaşanan birkaç saatlik ömür dışında
Uyuşukluk içinde tükenen ömürler,
Ölümü bekleyen kurbanlar sanki…!
Terbiyenin ölüm içermesi ne yazık onlar için
Oysa sonsuzluk varken ölmeyi seçiyor, insanlar…