İnsanız Şiiri - Hasan İskenderoğlu

Bana kimse yaşamayı öğretmedi,
Bana kimse yaşamı öğretmedi,
Bana hiçbir ders hiçbir öğretmen,
Aç insanların olduğunu,
Yeşilin betonlaştığını,
Denizlerin katranlaştığını,
Toplu katliyamların olduğunu,
Söylemedi öğretmedi.

Kimse bana Afrikayı,Bosnayı
Kimse bana Filistini,Zaireyi,
Kimse bana somaliyi ve benzeri,
Kıyamı kıyımı söylemedi,
Renkli ekranlar dahi göstermedi.
Annelerin ağıdını,babaların haykırışını,
Çoçukların gözyaşlarını göztermedi.
İnsanız dendi,
İnsanlık vasıflarını merhameti öğretmedi.

O gündü,bir derginin o sayfasında,
Akbabaların insan leşi yediğini gördüm.
Bir deri bir kemik kalmış o çocuk fotoğrafını,
O fotağraftı.....o an herkes gördü.
Bir acılı bakış,bir burukluk; ya sonra…
Sayfa geçildi,bir daha bakılmamak üzere.
Oysa ben ve benim gibileri o sayfada durduk,
İnsandık durmak zorunda kaldık,
Ne pahalı elmaslar,ne lüks açılışlı binalar,
Ne yeni arabalar ne moda gözümüzde,
Nede bunlara ayrılan koca sayfalar,
Durdum işte o sayfada,
Bir benim birde çocuğun gözleri çakıştı birden bire,
Bakma çocuk bakma gözlerimin içine,
Bakma çocuk ağlattın beni.
utandım insanlığımdan zevk ve sefayla yaşayandan,
Senden kendinden habersiz olandan,
O sayfada durmayandan insan olandan utandım
Ağladım çocuk ağladım…

Ağladım işte,ağlattın beni çocuk ağlattın.
Bu gün insanlığımız için,
Ve senin için senin gibiler için,
Ağladım çocuk.
Sofraya oturmadım,gözyaşlarımla süzüldün.
Yemedim çocuk yemedim,
Kahpeliklere isyan olsun diye,
Eşitsizliğe,
İnsanlık içimde yaşasın diye,
Senin için ve de senin gibiler için çocuk,
Ailecek yemek yemedik.

Galiba hey çocuk insanlık ölmüş,
İçimizdeki merhabette bir mum misali eriyip sönmüş….