İnsanın Yazgısı Şiiri - Gülay Özdemir

Meleğim ilk göz ağrım,
Sana beş aylık hamileyken geldim gurbet ellere,
İki buçuk ay sonra gelen,
İlk göz ağrım oldun.
Yedi buçuk aylık olarak doğmuştun.
Dünyaya gelişini göremedim,
Ameliyattan daha ayıkmamıştım
Senin başka bir hastaneye yatman gerekiyordu.
Kuvözdeki gününü tamamlamak için,
İnsanın yazgısı doğmadan yazılırmış,
Uzaktan sevdim seni hiç görmeden,
Bir anne için bu ne büyük kayıp bilir misiniz?
Kokunu günler sonra içime çekebildim.
Seni görünce kendimden geçmişim,
Gözlerim takıldı güzelliğine,
Yeryüzüne gökten bir melek inmişti.
Dünyamı güzelleştiren en güzel cennetimdin,
Sen bir periydin,
Hayatıma bir ay gibi doğduğun,
O anı hiçbir zaman unutmayacağım.
Cenneti gözlerinde gördüm.
Seni kucağıma aldığımda nefesim kesilmişti.
Kokun Misk-i amber gibiydi.
Saçların siyah gözlerin cennetti.
Yirmili yaşımda anne olmak seninle ne güzeldi.
Seninle birlikte büyüdüm ben çocuk yaşta,
Gurbet ellerde avundum seninle.
Sen de şimdi anne oldun,
Dünyamı torunlarımızla güzelleştirdin.
Tanrının tarafından bahşedilen en güzel hediye bizlere,
Ben bir çocuk istemiştim tanrıdan,
En güzel aşkı verdi bana,
Örnek bir anne oldun torunlarımızla,
Sen benim cennetimsin meleğim.
Sönmesin yıldızlarının ışıltısı,
Her zaman parlasın bahtın.

31.03.2024
~Gülay Özdemir ~