İnsanın Ömrü Belkide Kelebeğin Ki Kadardır

Ben dünyanın öbür yanında yatıyor,
Hayatın giyotininden geçiyorum
Devran dönüyor, beni de döndürüyor
Yol bilmez mecnunlar gibi
Büyüdü yalnızlığım, kapılardan çıkmıyor
Her şeyi anladıkça, bildikçe kahroluyorum
Atları yorgun Alperenler gibi bitkinim
Güneşin battığı yere gömüyorum tutkularımı

Toplumsal pusu tragedilerinin farkında olmadan
Bakıyorum dünkü çocuklar sanki yetiştiler bize
Her şeyden nefret etmenin demokrasisi varken
Zaman bozuldu diye, cahillik yeminleriyle
Yok yere tutukluyorlar acıları kara geceye

Uzak diyarlara gitmek için
Ne kadar da acımasız gelip geçiyor
Bir türlü sadede gelemeyen zaman
Yaşadığımız şu dünyada
Üç günü, bir ömür yazıyorlar
Uzun direkli yelkenlilere binip gidecekken
En lazım olan anda inceliyor hayat
Ardında kızıl akşamlar bırakarak
Bir rüyanın tamda ortasındayız
Aslında bende farkındayım,
İnsanın ömrü belkide, kelebeğin ki kadardır.