İnsanın Kendinden Gidişi

Ardından koşupta tutamadığı umutların,
Düne dair unutmuşluklarının yorgunudur insan.
Ayaklarıyla değil ruhuyla,
Kalbiyle gittiği bir yolun tüm karmaşalarının arasında
Çıkmaz sokaklarda kayboluşun yolcusudur.
Hayallerinin coğrafyasında fetih mücadelelerinde
Zafer yerine en çok da kendine yenilmişliğin karanlığında bir kayboluştur bu.
Kaybolursun ve su alıp batan
devasa bir geminin batışı gibi
sen de yitip gidersin kendinden.
Daha sonra
Çokk sonra hakikatların seni yüzeye çıkarmasıyla
Güneşin çehrene değişini hissedersin
Ve kaldığın yerden yol almaya devam edersin.
Oysa bu kendine geliş yeni bir kendinden gidişin de habercisidir.
Çünkü insan,gidişlerin en hazırlıksız
En tutkulu yolcusudur.