İnsanın En Issız Yerinde

Ruhunuz güzelse,
hiçbir elin gölgesine muhtaç kalmazsınız.
İçinizde saklı o sessiz cevher,
kendi kendine çoğalır;
siz farkına varmadan
karanlık köşelere bile ışık düşürür.

İnsanın en ıssız yerinde
kendi ruhu vardır aslında,
ve ruhu berrak olan
yolunu başkasının feneriyle aramaz.
Kendi özünden yükselen
o derin, saf ışığa teslim olur.

Bir sözünüz,
bir bakışınız,
bazen suskunluğunuz bile
başka yüreklerde kapı aralar;
çünkü içteki iyilik
dışarıya sızmadan duramaz,
suyun taşması gibi kadar doğal olur.

Kırıldığınız günlerde bile
içinizde bir güç uyanır;
toprağın altında gizlenmiş
kökler gibi dayanıklı olur.
Kimse görmez bu direnişi,
ama siz yürüdükçe
o güç başkalarına umut taşır.

Ve sonunda anlarsınız:
Bir ruh güzelse
dönüştürür, şifalandırır,
dokunmadan bile sarar.
Kimin yanında durursanız
oraya kendi aydınlığınızdan
bir parça bırakırsınız.

Çünkü bazı insanlar
dünyayı sözleriyle değil,
ruhunlarının sükûnetiyle aydınlatır.
30.11.2025
~Gülay Özdemir ~