Kaç gündür yüreğimde bir boşluğun ateşi körüklenip duruyor. Kaç gündür açıp açıp kapatıyorum bilgisayarı. Daha dün, tabutuna titreyen ellerimle dokunsam da, bir demet karanfille güle güle desem de bu gerçek değişmiyor. Sanki gördüğüm bu kötü rüya, tuşlara dokunduğum an gerçek olacak. O an gelecek ve şiir beyi, o sonsuzluktan bir daha hiç dönmeyecek. Felaketi olacak şiirin, aşkların, dizinin dibinde umut çoğaltan gençlerin felaketi. Elimizde sadece bir demet hüzün kalacak. Adı mıh gibi çakılıp kalsa da aklımıza, hüzün hep kalacak. Bütün ayrılıklar sevdaya dâhil olacak. Bir daha kimse yüzümüze sevginin ve inanmanın o derin ışıltısıyla bakmayacak. Anılar ağlaşacak…
Anılar dedim de…
Neden hemen, şimdi size bir mektup yazmıyorum ki?
Boynuma borç bildiğim bu yazıyı, bir mektup gibi yazabilirsem tamamlayabilirim ancak.
Sevgili öğretenim, öğretmenim benim.
Başka türlü olmaz. Başka türlüsünü içim kaldırmıyor, kaldıramaz!
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
