İnsanın Elleri Var Şiiri - Semra Saraç 2

ellerin elsizlerin mi bahtsız serüveni
çıkarının çarkı çeviriyor hileleri
örüyor parmaklarından ölümcül kafesler
uygarmış elleri(!) sönüyor yaşamsal ezgi
hangi çağ, taşı taşa sürtelim ateş çıksın
taşlar dillendirsin merhamet efsanesini

kaygısız kafatasından kaskatı buluşlar
sevgiyi sevdiğini eldivenleri tutar
kalbi duymasın nutuklarda en önde tutar
gözleri kan coğrafyasında kanı mayalar
oklarının hedefinde geyikler tavşanlar
onun için madalyalar nişanlar, ki vurur
anneyi yavrudan yavruları annelerden
iyi nişancı, alkışlar, ilkel elleri var

çalı çırpı yuvaya gökdelenden göz koyar
bozar kuş rüyalarını özgürlükler ağlar
yağar annesiz sütsüz ölüm hıçkırıkları
kedinin patisinden çekilmiş tırnakları
kırlarla ve ayı ile dostluğu ki postu
ruhlu ruhsuz postlar muhteris ellerin dostu
tilkiyi kürküyle ağırlar samuru soyar
nesil tükensin eller uygarlığını kurar
canlı dendi mi bir tek kendi canı çan çalar

gölgeden meyvelere uzanan yeşil yaşam
yaprak daldan yüzlerce cana sığınak, ikram
zehir soluyan, oksijen der yaşatır dram
ormanı tohum çiçekli saçlarından yakar
çamlar erkenden dumanlı noelleri kutlar

kötücül güç, yarı evcil canavar bencillik
evsize dilsize elsize karşı kahraman
kedi haçta köpeğin ayaklarını keser
yalnız rüzgâr iniltilerini yelpazeler
iki bağlı finoyu çözemez yelpazeler
paslı telle bağlı ağzını eşek açamaz
açlığına beyhude nefesler üfler rüzgâr
eşek canıyla birlikte mor şapka çıkarır
soydaşlarında görmemiştir böyle eşeklik

açık gizli arenada al tutar matador
kan kanı fısıldar kışkırtan ılıklığını
geçer arabayla üstlerinden hızda rekor
tekerlekler uygardı yaralı ata rapor
kim vahşi, el değmemiş doğada doğallık mı?

insanın elleri var sunar türlü ölümü
insanın elleri var elleri ki övüncü
sincap zarafetinde hep tutamaz bir gülü
kalbi, kuş gibi ezgisini hep saklayamaz