İnsanın dünya serüveni. Şiiri - Ali Faik ...

İnsan, yaratılmışların en mükemmeli.
Yaşayış cihetiyle mahlûkatın en âcizi.
Öleceğini bilerek yaşayan tek canlı.
Ele muhtaçlığı doğar doğmaz başlar.
Burnu akar, tuvaletini altına yapar.
Elleri titrer, yediklerini üstüne döker.

Allah en güzel meleğini, anneyi yaratır,
Şefkatli sine, ondan akan sütle beslenir.
Bir iki senede ancak ayağa kalkabilir.
Dört beş senede konuşmaya başlar.
Onbeş yirmi sene ailesine bağlı yaşar.
Meleği olmasa, sefillikten ölür giderdi.

Gençliğin uykusundan ihtiyarlıkta uyanır.
Yine elleri titrer, yediklerini üstüne döker.
Yürümek ve hareket etmekte zorluk çeker.
Burnu akmaya başlar, ara sıra altına kaçırır.
Farkındaysanız çocukluğa geri dönmüştür.
Artık ona bakacak melekte çoktan gitmiştir.

Kısacası insan, başladığı yere geri dönecek.
Çocukluğundaki acziyetiyle karşılaşacak.
İşte dünya hayatı böylece geçip gidecek.
Birkaç günlük gençlik hevesine aldanacak.
Hiç başa dönmeyeceğini sanıp yaşayacak.
Nasıl inanıp, yaşamışsa öyle karşılanacak.