İnsanın Ayısı Şiiri - Turgut Uzdu

Bir gün Kültür Parkta
Geziyordum sessizce
Girişte sağ tarafta
Ayılar gördüm
Küçük bir kafeste.

Önlerinde bir kutu
Çarpıp duruyorlardı
Koşup ardından
Her çarpışta yuvarlanan kutuyla
Sanki final maçı oynuyorlardı.

Ben merakla bakarken
Bir el dokundu omuzuma
Dönüp baktım
Gülümsüyordu
Şapkalı, yaşlıca bir amca.

“Buyur” dedim amca
“Evlat iyi bak! ”, dedi.
Baktım, kafeste oynuyordu ayılar,
Düşündüm,
Amca, acep neyi görmemi istedi?

Bir zaman oynadı
Üç küçük ayı,
Sonra boş bir kutu yüzünden
Bir kavgaya tutuştular ki
Her biri istiyordu diğerini parçalamayı.

Isırıkların haddi hesabı yoktu,
Acıdan böğürüyorlardı,
Az önce güzel güzel oynayan ayılar,
Neredeyse birbirini
Öldürüyordu.

Amca yine vurdu omuzuma
Dedi:“Evlat bu insanlara güzel bir derstir,
Dikkat et
İnsanın ayısı da
Aynen işte böyledir.”