İnsanın Aydınlanması Şiiri - Teoman Özgün

Yol yitirenlere yol bulduran dağ gibi belirli âlâmetle,
Hükmü kesin kılınmış kitapla,
Parıl parıl parlayan, ışıkla,
Alev alev parlayan aydınlıkla,
Bozulması mümkün olmayan emirle yolladı
Şüpheleri gidermek,apaçık gerçekleri kesinleştirmek,
Delillerle halkı kötülüklerden çekindirmek,
Belâlardan korkutmak için yolladı.
İnsanlar sınanma içindeydiler; öylesine ki din ipi,
O yüzden üzülürdü, kopardı;
Gerçek inanç direkleri yıkılırdı, yatardı.
Dinin aslına karışıklıklar düşmüştü;
İş darmadağın olmuştu;
Çıkılıp kurtulunacak yer daraldıkça daralmıştı;
Vehimlerden sıyrılmak için görecek gözler köreldikçe körelmişti. Doğru yolun adı sanı kalmamıştı;
Körlük her yanı kaplamıştı.
Rahmâna isyân ediliyordu;
Şeytana yardımda bulunuluyordu.
İman hor-hakir olmuştu;
Dayanakları yıkılmış-gitmişti;
Nişâneleri tanınmaz hale gelmişti;
Yolları görünmez olmuştu;
Geçitleri silinip gitmişti.
Şeytana itâat etmişti insanlar;
Onun yollarını tutmuştu canlar;
Onun kaynaklarından içiyorlardı susayanlar.
Şeytanın bayrakları onlarla yürüyordu;
Sancağı dikilmişti, dalgalanıyordu.
İnsanlar öylesine sınanmalar içindeydiler ki o fitneler,
Tabanlarıyla eziyordu onları;
Tırnakları altında kırıp geçiyordu onları.
Neşesinden tırnaklarının ucuna basmış,kalkınmıştı fitneler; İnsanlarsa o fitneler arasında yollarını yitirmişler,
Şaşırıp kalmışlar, bilgisiz bir hale gelmişler,
Fitnelerin içine düşmüşlerdi.
En hayırlı yerde, en şerr komşular arasından gönderdi Onu,
Bir haldeydiler ki uykuları uykusuzluktu;
Sürmeleri göz yaşlarıydı; bilginin ağzına gem vurulmuştu,
Bir söz söyleyemezdi; bilgisizi ağırlanırdı,
Sayılırdı, bir sözü iki edilemezdi.