Ben insanım diyende, olmalı vefa!
Etmemeli kimseye eziyet ve cefa!
Dostları acından uyuyamaz iken,
Sürmemeli nimetler içinde sefa!
Ben insanım diyende, olmalı basiret!
Daim hatırlanmalı mahşer ve ahiret!
Aklıselim düşünen her güzel insan,
Olmamalı hiçbir zaman hain ve şirret!
Ben insanım diyende, olmalı sabır!
Herkesi bekliyor daracık bir kabir!
İnsan gibi insan unutmaz hiçbir an,
Yapılanlar sorulacak ahrette bir bir!
Ben insanım diyende, olmalı şevk!
Cehennemlik eder insanı şeytani zevk!
Her daim dua ve niyaz etmek gerek,
Yaradan bizi de etsin cennetine sevk!
Ben insanım diyende, olmalı tevazu!
Sevilen çok yapmamalı cilve ve nazı!
Zira çok naz ve cilve aşık usandırır,
Aksi takdirde akort tutmaz sevda sazı!
Ben insanım diyende, olmalı eğiticilik!
Yakışık almaz hiçbir insana gericilik!
İnsanlık yararına karınca gibi olmak gerek,
Menzil murat aldırmaz boş izimcilik!
26/Kasım/2008
Kayıt Tarihi : 14.10.2009 09:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!