İnsanım Ben Şiiri - Saadet Gökçen

Benden af dileme,
Sen o affa yakışmazsın.
Ben tanrı değilim,
Her hatanda gelip kapımı çalamazsın.
Nihayetsiz merhametim de yok,
Kucak açacak kollarım da artık.
Kanatlarımı kırdıktan sonra,
Uçmama izin versen nolur,
Zaten uçacak ruh da kalmadı artık.
Gelme, önceden gelmediğin gibi,
Git kapıları kapatıp.
Sevme, geçmişte sevmediğin gibi,
Veda bile etme, git öfkeni toplayıp.
Kırık kalp yapışmıyormuş öyle tükürükle,
Sıkılan boğaz nefes alamıyormuş yeniden.
Kırılan parmaklar çöpe atılamıyormuş,
Yeşermeye çalışıyormuş insan olduğu çöplükten.
Doğmayı seçmemiştim,
Kollarına doğmak asla bir seçim olamazdı.
Seçebilseydim şayet geri gönderin derdim,
İçerisinden daha karanlık burası.
Puslu gözlerimden bir damla yaş aktı,
Nehirler oluşmasın diye kuruttum göz pınarlarımı.
Yoksa yüzmeyi de öğrenirim de,
Bedenim buna da alışırdı.
Alışmasın istedim.
Kötüyü normal kabul etmesin.
Gözü açık olsun, hemen affetmesin.
Affettikçe saygısı yok oluyor şahsına,
İki kelimeye kendini öldürmesin.
Şimdi gelip dokunma saçlarıma,
Çekip yolduğunda nasıldıysa,
Öyle kalsın ellerin.
Ben sevgiden umudum kestim,
Engel olma yeter yaşamıma.
Savaşım senin için değil
İçimdeki küçük kızıma.
Ben onun saçlarını da okşarım,
Basarım da bağrıma.
Kimseye ihtiyacı yok onun,
Bak ojeli tırnaklarına.
Gözlerinden ateş fışkırıyor hâlâ,
Sen geçti sansan da yakacak beni o ateş.
Ben su değilim, söndüremem,
Toprak değilim, yutup yok edemem.
Ben insanım.
Etten, kemikten, yanan, yakılan insan.
Kıymeti bilinmeyen, yerlerde sürünen insan.
Kadın olmanın cezasını çekmek zorunda kalan,
Sevdikçe öldürülen kadınların sesi olan.
Kanları akarken bile susturulan
İnsanım ben.
Sen kabul etmesen de,
Öyleyim.