İnsanım Ben Şiiri - Zeynep Dilek Gülüm

Boğulur mu toprağın altındaki solucan,yağmur yağınca?
Hangi kaktüs yanar,güneş açınca?
Nerede yaşar kutup ayısı,soğuk beyazdan başka?
Peki ya ben kardeşim?
Ben,
Yağmurda toprağa tırmanmaya üşenen solucan,
Güneşte terleyen kaktüs,
Eriyen buzulunu terk eden kutup ayısıyım.
Yerim yok,vatanım yok,yaşamaya emeğim yok.
Üşengeçliğim var çabuk pes ederim.
İnsanım ben,
Yüksek kuleler diker,tepesinden aşağı bakarken kibirlenir,
Aşağı inmeye üşenirim.
Kendimi soğuk betonlara ben hapsettim.
İnsanım ben.
Günlerim o yüksek kulelerde kazandığımı hakkım sanıp yiyerek,
Fazla yediğimi kalan paramla koşu bantlarının tepesinde eriterek geçiririm.
Yiyecek lokması olmadığı için adım atamayanları,
Ağzına koyduğunu derdinden yutamayanı düşünmem hiç.
İnsanım ben.
İnsanmışım önceden.
İnsan mıyım?
Bilmem.