İnsanım Ben Şiiri - Ali Kamil

Kanla yazılmış bir tarih,
Tarihin bana bakışı,
Başlangıc, doğum ve varoluş.
Cennetin kavli,cehennemin retti
Tevrat, İncil, Kuran,
Dinlisi,dinsizi,ateisti
Ademden oluş,
Havvadan doğuş
Ademle,Havva’da başlar ihanet
Haram meyve ve aşk
Beyaz bir güvercin,
Yeşil bir zeytin ve yaprağı,
Hayatın yeniden dirilişi.
Zaman, dün, bugün, yarın.
Zaman akıyor,
Dünden bugüne.
Gam, düş, hayal.
Zamanın sureti,
Bir devri alem.
Yeşil, mavi, sarı,
Kırmızı,
Kanın rengi.
Zamanın rengi,
Gökkuşağı misali
Güçlü yumuşak,
Hüzünlü,şen,
Yüksek,alçak.
Karın ve yağmurun, toprak ve yıldırımın.
Kara göğün içinden sızan,
Altın sarısı yıldızlarla uyuyan,
Sarı güneş ışıklarıyla uyanan.
Maviyim gökyüzü gibi, dingin ve duygulu.
Denizim,Umman gibi uçsuz buçaksız
Bulutum,Yağmur dolu hüzünlü ve nemli
Yeşilim bahar gibi, âşık ve umutlu.
Griyim ben taş gibi, gamlı, boynu bükük.
Kırmızıyım toprak gibi, kırık, yaralı.
Bazen ölü,bazen diri,
Bazen onurlu,bazen alçak,bazen namussuz
Sesim ben, rüzgâr gibi,
Kederim ben; ölüm gibi alnımda yazılı.
Mutluluyum ben; hayat gibi
Ata dölünden çıkan,ana rahminde olan
Çiçek gibi,ebeveny toprağında doğup,
Kan ile,revan ile,zor ile gelen..
Hüzünüm ben; hasret, ocağını yakan.
Sevdayım ben; sevgi yıllarında, asırlarca süren,
insan ve medeniyetinden arta kalan.
Sessizlik, yorgunluktum,
Yorgunluk değilse keder,
Keder değilse hasret,
Hasret değilse acı,
Acı değilse düşünce,
Yada bütün bunlar.
Her zaman olduğu gibi,
Yitik zamanların,
Unutulmuş zamanların
Sessiz dalgaları üstüme geliyor.
Gecenin karanlığından sonraki aydınlık.
Her huzmesine bir türkü yakılan sonsuz ışık.
Türkü dolu bir gün ve bir an.
İnsanın bağrına vuran aydınlık.
Ağaç dalları arasından sızan ışık huzmeleri.
Pınar suyunda oynaşan aydınlık kıvılcımlar.
Köy evlerinin kara duvar taşlarında yansıyan nur.
İnsanın kavli,
Yeşeren,solan hayat
Huzurlu, sakin, aydınlık.
Korkanların sesi.
Seher vaktinin huzurunu yırtan nara.
Şafağın derin sessizliğini tarumar eden ses.
İnsanların sesi.
Kentte,kasabada
Köy meydanında.
Evlerin duvarların dibinde.
Kapı önlerinde.
Devir ve devranın sis ve pusu içinde kalmış ve dumana rağmen
Bugün de hatırlanan o kapıların önünde.
Sessizlik,korku ve dehşetin,
İnsan korkusunun, ölüm korkusunun sessizliği.
Ölümün sesi
Azrail sesi.
Bağırış, çağırış, kahkaha.
Çığlık, inilti,acı,kan
İşkence.
İnsanın onurunun alındığı,
Dirençle onurlandırıldığın an
Darbe ve ölüm, ölümün ardındaki sessizlik.
Asırlar kadar uzun bir süre boyunca
Ölüm boşluğunun derin sessizliği...
Aşk, sevda,sevgimi insan
Küskün, tedirgin, şaşkın, kuşkulu, yüreği kırık, yıkık, yitik,
Savaş, kavga, zalim,kana susamış,ölümmü insan
Dilsizlerin dili, sessizlerin sesimi insan
Belkide sadece
İnsanım ben
Onurumla,onursuzluğumla..
Sevgimle,sevgisizliğimle