İnsanım Şiiri - Mahir Güler

Fikir eleğinden geçen ömrümü
Süzemedim ben nasıl bir insanım
İlim, farzdır sünnet ile ruhumu
Bezemedim ben nasıl bir insanım

Besmeleyle başlar iş günlüğüme
Silinir o zaman ter kimliğime
Nefsimi yenince şu benliğime
Kızamadım ben nasıl bir insanım

Tazeledim Kevser ile andımı
Kirden arındırır zikir bendimi
Utandım kibirle kuldan kendimi
Yazamadım ben nasıl bir insanım

Düşünmedim bir gün olsun yarını
Böyle insan kayıp eder kârını
Melanet şeytanın oyunlarını
Bozamadım ben nasıl bir insanım

Haram tatlı geldi hoşlandım yedim
Serhoşunan gezdim ayığım dedim
Borçla yedirirken ağaydı adım
Uzamadım ben nasıl bir insanım

Hidayete erdir kalbi katıyı
Alimle muhabbet örter çatıyı
Hayır zannettiğim işten kötüyü
Sezemedim ben nasıl bir insanım

İhlasla her şeyi al pazarından
Duayla korundum kul nazarından
İlim deryasından aşk pınarından
Sızamadım ben nasıl bir insanım

Özümden ayrılmak bozdu aramı
Kul hakkı sırtımda yemem haramı
Tövbe kapısında günahlarımı
Ezemedim ben nasıl bir insanım

Zalimlik kurutur gözün nehrini
Evladın usanır çekmez kahrını
Tevhitle,ihlasla vücut şehrini
Gezemedim ben nasıl bir insanım

Taktı kelepçesin hırs bileğime
Gelen buğday değil taş eleğime
Esma il hünsayı can yüreğime
Dizemedim ben nasıl bir insanım

Emin olmalıdır komşular senden
Sıran gelir ayrılırsın bu handan
Günah torbasının ağzını candan
Büzemedim ben nasıl bir insanım

Bindirirler seni bir cansız ata
Biliyorum dersin yaptığın hata
Yalpa vurdum hayat yolunda rota
Çizemedim ben nasıl bir insanım

Azrail kullara bakarmış günde
Ancak tek kurtuluş yaratan sende
Habibin izinde nur denizinde
Yüzemedim ben nasıl bir insanım

Anlamadan anlataman cihana
Kulfani düşünüp tartman bir mana
Velhasıl doğduğum günden bu yana
Çözemedim ben nasıl bir insanım