İnsanım Şiiri - Yaşar Yaramış

Zalimleri övüp,
Mazlumlara sövemem.
Hayinleri sevip,
Yetimleri dövemem.

Ben insanım
Allahın yarattığı
En yüce varlık.
Canlılar aleminde
Yanlız bana verilmiş
Halifelik,sultanlık.

İnsanlık onurumu
Ayaklar altına alıp
Asla çiğnetemem.
Hakkım olmayanı
İstemem,isteyemem.
Kula kulluk etmem.
Hele üç kuruş menfât için
Kıvırıp da yolumdan
Asla çark etmem.

Bu ömür yolunda
Daima Hak yolunda yürür
Hak yolunda sürünür
Ve yine gerekirse
Hak yolunda,onurumla
Mertce,ölürüm.

Dünya benim için
Kocaman bir hiç.
Ben asla bazıları gibi
Alçalıp olmam piç.

Makammış,koltukmuş
Varlıkmış,yoklukmuş
Şânmış,şöhretmiş
Karun kadar zenginlikmiş
Hepsi,hepsi boş iş.

Hani nerede Karunlar?
Neronlar,Firevunlar?
Nemrutlar,Hitler?
Hepsini de yedi bitirdi
Şu kara toprakta
Yılanlar,çayanlar,bitler.

Kanadı kırık,küçücük
Bir sineğe gücü yetmeyenler,
Dün Allahlık tasladı.
Hepside ne yazık ki sonunda
Hakk'ın duvarına tosladı.

Mevlâm kainatı
Bizim için yaratmış.
Bir günü
Gece ve gündüz yapmış
Gündüzü çalışıp
Rızık kazanmamız için;
Güneşle aydınlatmış.
Geceyi de dinlensinler diye
Simsiyah karartmış.

Ey yer yüzünün sultanı!
Sultanlığının kıymetini bil.
Yeter daha fazla hayvanlaşma
Olma,arslan,çakal,tilki,fil.
Şu üç günlük dünyada
Hep insan gibi onurunla yaşa.
Ömrünü geçirme hiç boşa
Sakın sonra olma gafil.