İnsanı yaşat ki... Şiiri - Enver Yıldız

Ne kadar destansı bir öğüttür anlayana.
Şeyhim Edebali’ nin mübarek ağzından dökülüp ruhlara sızan…
Anlayanın bir yanardağ ateşi gibi yakar içini,
Duymak istemeyene ne keder!
Ne keder tütmeyen bir ocak halden bilmeze
Akan eski dam gibi gözyaşı bir ananın…
“İnsanı Yaşat ki Devlet Yaşasın”
Baba bildik devleti, ata bildik devletliyi.
Ok attık kalp atışlarımız gibi keskin…
Kaval sesi ılıklığıyla yuttuk hıçkırıklarımızı
Halk olduk, ırgat olduk tozlu harmanlarda…
Umudu savurduk rüzgara karşı.
Adalet rüyasıyla “adil” koyduk çocuklarımızın adını…
Korkmadan anlatsın diye arzu halini,
Okulda öğretmenden, kışlada onbaşıdan, köyde kır bekçisinden,
Sokakta jandarmadan, polisten korkmadan!
Yalnız kaldığında kendinden korkmasın diye
Okur olduk, yazar olduk kapı kapı gezer olduk…
Metropoller yutacakken ye’isin en keskin yerinde
Anaların duası azık oldu, gidenlere yazık oldu…
Türküler yolladık sılaya doğru:
“İki dağın arasında kalmışam, bülbül dibi daldan dala konmuşam…
Kaç kalem eskittimse bugün
Kaç ekmek astımda fukaralığın eyvanına, kaç yüreğe girdimse
Kaç yuva kurtardımsa alıcı kuşlardan
Kaç kere hiddetlendimse aymazlığa, kaç kurşun attımsa fitneye
Kaç gül taktımsa bir yetim kızın sarı saçlarına
Kaç kere gördümse babamı düşümde
Anamın ak saçı kadar helal ise lokmam…
Anlayanın bir yanardağ ateşi gibi yakar içini…
Duymak istemeyene ne keder!
“İnsanı Yaşat ki Devlet Yaşasın”

Ulaş’2010