İnsan, İnsanları Tanıdıkça Yalnızlaşıyor...

Bir zamanlar sürekli konuşmak isterdim...
SONRA...
İÇİMDE Kİ ÇOCUK SUSTU...
BEN SUSTUM...
Sonraları ise;
İçimdekileri sürekli yazmak istedim...
Şimdiler ise;
Biraz gökyüzünün özgürlüğü...
Biraz deniz mavisinin enginliği..
Biraz da orman esintisinin o göz alıcı yeşili,
Ve en çokta;
Kendimle olan yalnızlığımı seviyorum..
Öyle işte...
Sanırım,
İnsanların gerçek yüzlerini tanıdıkça yalnızlaşıyoruz...
Ve en kötüsü mü?
Bir ömür tek başına tükeniyor...
En verimli yaşlarımızdan uzaklaşarak;
YAŞLANIYORUZ...