İnsanı sevemeyen Şiiri - Mehmet Çiftci

Bal arıya mecbur arı çiçeğe,
Ağız dilsiz hiçbir işe yaramaz.
İnsanlara ibret dolu kainat,
Çok insan var bakar ama göremez.

Göz yok ise servet yetmez almaya,
İnsanların çoğu hasret gülmeye,
Dost var dosta yüzü tutmaz gelmeye,
Hasret çeker de vuslata eremez.

Kessen kanı akmaz niceleri var,
Bir kuru ekmekle üç öğün savar,
Kimisi var insan değil it sever,
Bir lokmayı aç olana vremez.

Köpek zıplar kendi hoplar sevinçten,
Hayvana sevgisi kalbî ve içten,
Onlar mikrop saçar sayılmaz suçtan,
Köpek pisler o sevinçten duramaz.

Kimsesizler evsiz barksız sokakta,
Köpeklerse lüks villada yatakta,
İnsanlık bu ise bizler batakta,
Hiç kimse kimseye hesap soramaz.

Köpek sever sevemeyen insanı,
Hümanizme hayranız ya biz hani,
Köpekler insandan üstün mü yani,
Köpekli evlere melek giremez.