İnsanı seçtim Şiiri - Haydar Güner

Biz,
Herkese yetişmeyi seçtik,
Dağların ardından güneş doğarken,
Yol’lara düştük Yol olduk,
Toz olduk, yel olduk, sel olduk.

Yetiştik evladını yitiren analara,
Yaralı yüreklere yetiştik,
Yetiştik aç kalan çocuklara,
Umudunu yitirenlere yetiştik.

Koştuk yüreğimizin çarptığı her yere,
Koştuk insanın insana kardeş olduğu yerlere.
Ateşe yetiştik, suya yetiştik,
Ekmeği herkesle bölüşmeye yetiştik.

Kendimize değil,
Herkese yetişmeyi seçtik.
Yarınlarımızı değil,
Biz insanı seçtik.

Herkese yetişmek,
Kendine yetişmektir aslında…
Bir el tutmak,
Bir nefes olmak,
Bir umut taşımaktır.

Hadi gelin,
Hep birlikte yetişelim birbirimize.
Dağlar aşsın bizi,
Nehirler çağırsın,
Güneş doğsun üstümüze…

Biz,
Herkese yetişmeyi seçtik.
Dağların ardından doğan güneşi,
Karanlığın gözlerine çaldık.
Yorulmadık.
Yılgınlık nedir bilmedik.
Yüreğimizde yangın,
Aklımızda bir tek ilke:
Yetişmektir insana,
Yetişebilmek tüm cana.

Yetiştik.
Yaralı kuşlara,
Kırık umutlara,
Yolda kalmışlara yetiştik.
Bir nefes olduk,
Bir lokma ekmek,
Bir damla su.
Yetiştik.

Bu bir hayıflanma değil.
Bu, bir direniştir.
Bu, bir çağrıdır.
Herkese yetişmek,
Herkese ulaşmak,
Hepimizin yüküdür.
Biz sadece başladık
Siz de katılın kervana.

Dağlar kadar yürekli,
Denizler kadar özgür,
Gökyüzü kadar geniş olun.
Yetişin birbirinize.
Yetişin,
Yarınlara.

Bir elin sıcaklığı,
Bir bakışın gücü,
Bir umudun ışığı,
Her şeyi değiştirecektir.
Yetişin.
Yetişin.
Yetişin.