İnsanı Gariban Kendi Garip! Dünya! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !
İNSANI GARİBAN KENDİ GARİP DÜNYA
Garip dünya! Bir zevk almadım senden
Feleğin var beni rahat kılmıyor
Gelip gidiyorum yüzüm gülmeden
Beşerin var Başerli’den çıkıyor
Dost deyip de darda sığındığında
Azılı düşmandan beter oluyor!
Göstermeye tanrı bir gün düşersen
En yakının bile sırtın dönüyor!
Yüzüne gülerler muhtaç oldukça!
İster isen ondan yüzler soluyor!
Sanki hayvanlaşır insanlığında!
Kovmak için seni it kesiliyor!
Aslan gibi oluyor zayıfa karşı!
Dengi gelince de fino oluyor!
Ağlar! Timsah gibi döker gözyaşı
Bukalemunlardan hep dersi alıyor
İnsanlar fanidir düşünmüyorlar!
Bilmiyorlar mal mülk sana kalıyor!
Neden maldan mülkten güç alıyorlar
Kahpe felek bunu neden görmüyor
Kişilikler kalmaz yetki olunca!
Firavunlar gibi Zulüm yapıyor
O Yetkileri ellerinden gidince
Ne Yazık Kişilik geri gelmiyor!
Ey dünyam faniyim sende kalamam
Kişilikten başka Bir şey alamam
Onurum var onsuz ben yaşayamam
Kimileri okur ama! Ne yazık ki Bilmiyor!
TAHSİN EMEK
Kayıt Tarihi : 7.2.2012 10:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dengi gelince de fino oluyor!
Ağlar! Timsah gibi döker gözyaşı
Bukalemunlardan hep ders alıyor
Ne kadar güzel bir tanım...İnsana dair güzel bir gözlem ve dillendirme. Kutlarım şair...Kaleminiz daim olsun....
TÜM YORUMLAR (3)