İnsanı Anlatanlardan Dolayı Yitirdiğimiz ...

Kabul ettim seni,
Küstürülmüş bir flüdün
yankısında
Ve koparılmış bir çiçeğin,
düşsüz son uykusunda...
Kabul ettim seni,
boynuna bağladığım
kirli iplerle.
Gel, sarıl bana
çırılçıplak.
Affet beni,
yitirdim seni
beyaz giyinmişlerin
çemberi içinde...
Ve boyalı bir
hakikat silüetinin.

Biriktirdiğin çığlıkları
al da gel,
yükle susmuşların
gemisine...
Ne çok ağladık
soğuk kelimelerin
duvarları ardına.
Attılar bizi
birbirine uzak iki
şehre...
Karanlık kuyularımda
emzirdiğin yılanları
getir sonra,
Gerdanlık yap boynuma.
Başına attığım taşları
getir,
At başıma...
Gel, sarıl bana
gecenin lacivertinden yıldızlar koparıp.
Gözlerime,
Seni hiç görmeyen
gözlerime
batır yaralı parmaklarını!
Bir törenin uğultusuyla
kesilen;
Uzayıp gökyüzüne karışsın
saçların.
Isıt korkularla morarttığım
bedenini,
Kelimesi olmayan
ateşlerde...
İçindeki kendimi yakıp
bir gül bahçesi yarattığım,
Bir isim vermeyeceğim sana.
Elimi tut,
Birlikte öleceğiz yaşayıp.