İnsandık Şiiri - Funda Kocaevli

İnsandık,
Bazen nankör
Bazen kırılgan
Bazen kıran.
İnsandık,
Çoğumuz aynı yerden
Yüreğimizden,
Bileğimizden kanadık.
İnsandık,
Birbirimizi duymaya gelince,
Sağır,
Görmeye gelince, kör.
İnsandık,
Dilimize yalan bulaştıracak,
Kalbimize ise,
İhanetin karasını sürecek kadar.
İnsandık,
Severken
Kendimizi kafese tıkacak kadar.
Müziğe küsecek kadar aptal,
Denize sövecek kadar öfkeliydik.
Hatta
Yeri geldi
Gökkuşağını bile suçladık.
Neymiş?
Rengini bize vermemiş.
Söylememiş ayağında saklanan
Hazinenin yerini.
Buluta da küstük mü sahi?
Dokunamamıştık çünkü
Ağrı’ya tırmandığımızda.
E, kuşlara ne demeli?
Onlar yüksekteydi, biz yerde.
Elimizde sapan ya da av tüfeği
Düştük peşlerine.
Onlara da kızgındık,
Vurduk, yaraladık.
Evet biz
İnsandık.

Yapamadıklarımıza,
Dokunamadıklarıma,
Anlayamadıklarımıza
Hırslandık.
Çünkü biz insandık!

Sevildik!
Kırdık.
Gülüşümüzde parlayan gözleri
Ağlattık!
Bahanemiz vardı.
Öyle, sudan filan değil.
Enikonu insandık!

En doğrusu şuydu oysa
Sadece
Olduğumuzu sandık!

Funda Kocaevli