İnsandan Gayrı Şiiri - Efraim Erdoğdu

Köreriyor yüreğim, köreriyor kalemim,
Satırlara dökeceğim bir şey kalmadı.
Gün geçtikçe daralıyor gönül alemim,
Hayalini güdeceğim bir şey kalmadı.

Çay misali aktı gönlüm deryalara hapsoldu.
Sarardı tüm damarlarım içimde zambak soldu.
Bu düşünce kasırgası beni bir hayli yordu.
Dikenimi gölgeleyen bir gül kalmadı.

Ne feryadın ne figanın sonu gelmiyor.
Sağır olmuş koca dağlar yankı vermiyor.
Bu materyal kapısından duygu girmiyor.
Yüreğimde aşk namına bir his kalmadı.

Akşamımda sabahımda bir fark yok.
Yüreğimde hazırkanat hayali bir burak yok.
Bu zamane yolunda bir nefeslik durak yok.
Sıla diye gurbet diye bir yer kalmadı.

Eller aciz kalır uzanıp erişemez.
Diller aciz kalır utanıp söyleşemez.
Açılıp kalp kapağı içini paylaşamaz.
Gönülde yarenlikten bir iz kalmadı.

Kılıç eğelenmiş o masum gözler.
Taş olup kalmış sanki o gülen yüzler.
Bütün bu olanlara seyirci kaldık bizler.
Yarınlara umut veren bir dün kalmadı.

Günün güneşi çalınmış gecenin ay'ı,
Tanımıyor anasını üç aylık tay'ı,
Köprüyü de terketmiş o meşhur ayı,
İnsana insandan gayrı mani kalmadı.