Nihal'im Sen'de Hakk'a Yürüdüm

Bu şehirde buldum buğday ellerini,
Ve anladım ki, toprak gibi bereket saçıyorsun, Nihal’im.
Bu şehirde dinledim badem dillerini,
Ve öğrendim: Her söz, gönül göğünde yankılanan bir zikirdir.

Sen’le unuttum bütün ezberlerimi;
Çünkü aşk-ı mecazî, kalbi sarar ve kalpten Hakk’a köprü kurar.
Sen bana perdeler ardında görünen hakikati fısıldadın,
Gözlerin, fanîyi ebedîye işaret eden bir nişan taşı oldu.

Pişman değilim, ama caydım sözümden;
Çünkü söz, fanîdir;
Lâkin hakikat — sabırla, aşk ile yoğrulmuş kalpte saklıdır.

Düşman değilim, ama düştün gözümden;
Çünkü göz, mecazı seyreder,
Kalp ise hakikati arar.
Ben kalbimle seni gördüm, Nihal’im,
Sana bakarken Rabb’imi seyreder gibi oldum.

Bir daha bu yolları aynı hevesle yürür müyüm?
Kim bilir…
Ama biliyorum ki her yol, aşkın nuruna çıkar.
Kalır mıyım, ölür müyüm?
Ne fark eder!
Mecazın ateşiyle yanarken, hakikatin suyunda dirilirim.

Tuhaf buluyorlar bu kaçak hâlimi;
Oysa ben seninle aştım hudutları,
Sana bakarak, Hakk’a ulaşmak için yasakları ihlâl ettim.
Seninle kapattım aşk defterlerimi;
Çünkü hakikat defteri, mecazın kalemiyle yazılır.

Ey Nihal’im, sen benim için bir mecaz değilsin sadece;
Sen benim ilahî aşka açılan kapımsın.
Senin suretinde Rabbimin sıfatlarını seyrettim,
Senin kelâmında rahmeti,
Senin sükûtunda hikmeti işittim.

Ve şimdi biliyorum:
Aşk, ne yalnız şehvetin yangınıdır
Ne de sabrın bekleyişi.
Aşk, mecazın köprüsünden geçip
Hakikat deryasında kaybolmaktır.

Nihal’im, sen benim yolculuğumsun:
Sen’de başladım, Sen’de yanıp arındım,
Ve Sen’de Hakk’a yürüdüm.