Kimi davul çalar oynar.
Kimi yalnızdır.
Kimi oturmuş bir köşede ağlar.
Kiminin masasında,yıllanmış şarap,
et,meze,havyar.
Kiminin açlıktan nefesi kokar.
Ah insancıklar,insancıklar.
**
Kimi müslüman,kimisi inanmaz,
Kimi var hıristiyan.
Kimi siyah kimi beyaz,
Kim ne yapar ne eder,
Varmı anlayan?
Bazısı var hayvandan beter.
Vurdumduymaz insancıklar.
***
Habil ve Kâbil'den başladı kıymak cana.
Tüfek icat oldu,mertlik bozuldu sonra.
Kimimiz şehirde maganda,
Kimimiz varki,dağda eşkiya.
Birde öğünmesek yaptığımızla.
Mermi atılırmı heyy,çocuklara.
Yobaz,katil insancıklar.
****
Nerden gelir,nereye gideriz.
Kimi sorar kendine,kimi bunu sormaz.
Elimizde kalın urgan,
Buyana,buyana hep ölüm çekeriz.
Kimi oturur düşünür,kimi aldırmaz.
Geldiğimiz aynı,gideceğimiz aynı hep biriz.
Sonu toprak insancıklar.
Kayıt Tarihi : 28.7.2006 11:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kimi sorar kendine,kimi bunu sormaz.
Elimizde kalın urgan,
Buyana,buyana hep ölüm çekeriz.
Kimi oturur düşünür,kimi aldırmaz.
Geldiğimiz aynı,gideceğimiz aynı hep biriz.
Sonu toprak insancıklar.
Şiirin sonu can alıcı olmuş tebrikler.
İnsanlık halini çok güzel özetlemişsiniz. Tebrikler güzeldi.
Sevgi ve saygılarımla Tam puan gönderiyorum şiirine.
TÜM YORUMLAR (2)