İnsancıklar Şiiri - Sefa Beyazıt

Yüzümdeki emanet gülüş
Gözlerim gözlerinden mi aldı rengini
Yanağımdaki sıcaklık
Denizde ki yosun
Kışın ayazı
yazın sıcağı
Rengi bozulmuş bir dilim beyaz peynir
Anason kokulu boş kadeh
Kapkara bir kömürlü tren buharı
Adını sen koyduğum yanlızlık
Mutlu olduğum herşey
Mutsuz olduğum her yer
Sonunu getiremediğim dizeler
Kaç bin kilometrelik bir yol
İçimdeki git geller
Yalın bir ruhun yalnız bir ruha dokunuşumu
Bu anlamsız endişeler

Aynalar kırık
Bulutlar hüzzam,a çalıyor
Bad-ı saba küskün
Gark etmiş yanlızlığımda
Kolalı gömleğimin kolları düğüm düğüm
Anlam veremediğim anlamsızlıklar peşinde
Kuşlar göç yolunda
İşler zıvanadan çıkmış
Bir karış sakal , kirli
Bir saka su içiyor
Bir karınca agır bir yükün altında
Ezildikçe eziliyor
Kamçılar hep benim sırtımda
Sırtlanlar ve yaban köpekleri
Hep benimi yazar gazeteler
İşkenceler ve ölüm haberleri

Bir kadın ağlıyor
Bir çocuk çaresiz
İnsanlık katledilirken
İnsancıklar neden habersiz

Bir avuç kan akıyor
Bir avuç kan yıkıyor sokakları
Bir damla gözyaşı yıkıyor sokaklarımızı

Kadınlar boğuluyor bir damla göz yaşında
Çocukların ciğeri yırtılıyor
İnsancıklar neden sessizsiniz