İnsancıklar Şiiri - Önder Karaçay

İnsan var, insancıklar, insansılar var!

Sınırı bir kere aşan için sınır mı var?

Sesini çıkarmayanı korkak, görmezden geleni aptal, güven duyanı çantada keklik olarak görürler

Oysa bu tür insanlar biz istediğimiz kadar bize yakın, göz yumduğumuz kadar dürüst, sessizlik bozulana kadar insanlar

Güçlerinin sarsılacağını anladıkları anda şiddete başvurur şirret olurlar

Sonrası mı?
Herkes sınırı ve haddini aştığı kadar kendini tanımlar

Yaşamda insandan çok insancıklar ve insansılar var
Başkalarının sırtına binerek yükselen bencillikleri kadar alçaklar onlar
Dünya bu yüzden insan kalabilenlere dar

İnsanlar büyüdükçe, küçüldü cesaretleri!
İnsanlar küçüldükçe, büyüdü cesaretleri!
İnsanlar kaybettikçe, arttı esaretleri!