İnsancıklar Şiiri - Süleyman Özbaş

İnsancıklar gördüm,
Modern, şık, havalı…
Kıçlarından dökülüyor,
Kibarlıkları.
Boş bakışlar havada,
Ruhlarını satmışlar üç beş kuruşa.
Vitrin süsleri bunlar,
Manken gibi,
Alımlı, şuh,
Bedenleri de yok,
Ruhları da.
Sahte gülüşler,
Hal hatır sormalar,
Süzmekteler gelenleri,
Bilmem nereden alınmış,
Beyefendinin gömleği,
Hanımefendinin eteği,
Dünyaları dar,
Göremiyorlar,
Nadide güzellikleri.
Birkaç kadeh,
Yudumlayınca,
Ortama uyarlar,
Birazcık adam olurlar,
El çırpıştırıp,
Oyuna dalarlar.
Nereye kadar,
Damarlarını saran,
Alkolün etkisi geçene kadar…

07.02.2008

Süleyman ÖZBAŞ