İnsanca yaşadım...

Kimi zaman üç beş haneli köylerde
pınar başında ıslık çalan,
gazlambalı, kerpiçli evlerde
bulgura kaşık sallayan
bir çobandım ben
Anadolu'nun nefesinde...

Poyrazların ıslıklarına
kavalımla eşlik ederken,
koyunlar tempo tutardı oynaşarak.
Dağların adına, gırtlağımı yırtarcasına
uzun havalarda gezerken
ormanlar ağlardı
gözyaşlarına boğularak...

Bir kurttum ben;
Yufka ekmeğinin arasında
soğanı bal eylerken.
Bağlardaki ağaçlarda
kanatsız bir teyyareyken...

Bir ekin tanesiydim,
harmanlarda savrulan.
Çeltik destesiydim,
ırmaklarla sulanan.
Bozkırlara alabildiğine uzanan
ceylandım ben
gençliğimi koşturan...

Kuş oldum, çiçek oldum, dağ oldum
Ben bozkırların çocuğu
ben ırmakların torunu.
Ben insanca yürüdüm
bu uzun
ve de doğru yolu...