İnsanca Dediğin Şiiri - Evin Okçuoğlu

İnsanca dediğin ne ki...
Memeyle bebeyi buluşturan
Acemi anları analığın.

İşportadan alınan oyuncağı,
Bir an önce eve götürme hevesi.

Okul çantasından çıkan
Kalem silgi kokusuyla doğan,
Yeniden okuma yazma isteği.

Sınav kapısında, yar kapısında
doğumevinde
yaşanan heyecan.

İnsanca dediğin ne ki...
Gizli aşkla yerden kesilişi ayağın.
İlk gençlikte çay bahçesi bakışmaları.

Kurulup koltuğa sinemalarda
Artık başlasa heyecanı.

Yarın onu göreceğim diye diye,
Tatlı bir uykuya dalış.

İnsanca dediğin ne ki...
Okunan romanın son sayfasında akan gözyaşı
Güzelim gözyaşları, ıslak bezekleri insanın.

Uçsuz bucaksız kucaklaşma isteği dostlarla

Ahmet Hâşimlik gecelerde
Ay ışığından süzülen yalnızlık.

Boş sokakları dolduran
Islık sesi kadar gerekli ilişkiler.

İnsanca dediğin ne ki...
Misafirler gelmeden yapılan
Acele temizlik sonrası, hazırlanan çörek,
Ve yapılan övgüler karşısında
Gözlerini nereye kaçıracağını bilememek.

Eski resimlerde kalan,
Ne günlermiş sözüyle saplanan burukluk
Uzanan el, tutuşan yürek.
İnsanca dediğin...