İnsanca Şiiri - Zeynep Eliçora

Çocukça davranıyormuşum bazen
Öyle diyor tanıdıklarım
Evet doğru, öyle davranıyorum
Çünkü en çok çocukçayı seviyorum.
En saf dildir çocukça,
Bir tek onlar konuşabilir masumca.
Öfke ve hırs yoktur asla
Bakar dünyaya oyunla
Gözü yoktur ihtiyacından fazlasında.

Cahilceyi hiç sevmem mesela
Konuşur durur, bilmeden
Cahilce konuşanlar.
Söylediklerini bir tek kendileri anlar
Bir tek cahilce konuşur,
Kendini en akıllı sananlar.

Bazılarının en iyi bildiği dildir hayvanca
Koparırlar en taze çiçekleri, hoyratça
Görmezler dünyanın güzelliklerini
Kaybetmişlerdir merhamet hislerini.

Kadınların tek bildiği dil değildir kadınca
Yaklaşırsan onlara hislice, akıllıca
Gerçekten seversen bir kadının kalbini
Açar sana bütün yüreğini yavaşça.

Marifet sanmayın erkekçe konuşmayı
Öğrenin ilk önce adam olmayı
Güzellikleri görün, bırakın kusur bulmayı
Doğru olmazsanız, nasıl becerirsiniz doğru durmayı

Herşeyi öğrendik de unuttuk insan olmayı
Ne zaman hatırlayacağız insanca konuşmayı
Sanmayın marifet kusur bulmakta
Asıl marifet insan olmakta
Bırakın artık ayrı tellerden çalmayı
Unutalım fütursuzcayı, lüzumsuzcayı
Tekrar hatırlayalım insanca konuşmayı