İnsanca Şiiri - Önder Karaçay

Göründüğünden daha derindir insan
Yalnızlığını ve kaybettiklerini
Yaralarının dışında mı sanırsın?

Seyrek saç sık tarakla taranmaz
Kendi ahlakıyla insan yargılayan aranmaz

İnsanın sırtını dönebileceği kadar
Dünyada dostu var mıdır?
Ya da dünya dost olmaya dar mıdır?

Hiç affedemediklerimizin
Bir zamanlar en sevdiğimiz insanlar olması
Tesadüf müdür?

İyilik, nezaket ve lüzum süzgecinden geçmeyen
Sözlerden yaralanır insan
Hiç vazgeçmeyeceğini düşündüğü insandan
Vazgeçtiği o an

“Kervanın başındaki eşektir
Yükü çeken deveye ağır gelen”

Acıların ağırlığı kıyaslanamaz ki
Herkes kendi taşıdığı yükü bilir

Söyleyince söz
Söyleyemeyince yürekte köz olur

İnsana insan
Vermez aman

Elleri nasır tutmayanların, yüreği nasır
Hak yemeye alışmışsa, yiyemediği zamanda ısırır

İnsan doğrudan yana olmalı,
Kim söylerse söylesin
Adalet mutlaka sağlanmalı,
Kim sağlarsa sağlasın

Anlatmak istersin anlatamazsın
Anlatmadan anlaşılmayı beklersin,
Mecalin yetmez
Sonra boş verirsin,
Kim ne düşünürse düşünsün

İnsanlık ne çekiyorsa
Az anlayan, çok inananlardan çekiyor
Kendini taşımaktan acizin
Ürettiği; sömürü için nefret ve kin
Geleceğe ne eksin?

Önder Karaçay